Ο τίτλος της φωτογραφίας είναι «Δυσκολίες της Ζωής» (Hardship of life).
Πρόκειται για έναν πατέρα που έχει χάσει το ένα του πόδι κρατά ψηλά στα χέρια τον γιο του που γεννήθηκε χωρίς κάτω και άνω άκρα λόγω συγγενούς διαταραχής που προκλήθηκε από τα φάρμακα που έπρεπε να πάρει η μητέρα του όταν αρρώστησε μετά την απελευθέρωση τοξικών αερίων κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία.
Η φωτογραφία επιλέχθηκε ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες εικόνες που υποβλήθηκαν από φωτογράφους από 163 χώρες.
«Ιστορία της φωτογραφίας: Ενώ ψωνίζει στην αγορά στη Συρία, ο Μουνζίρ χάνει το δεξί του πόδι λόγω μιας βόμβας που πέφτει. Η σύζυγός του, η οποία ήταν έγκυος εκείνη την ώρα, εισπνέει το αέριο σαρίν (νεύρων) που απελευθερώθηκε. Ο Μουσταφά, που ήρθε στον κόσμο, ανοίγει τα μάτια του στον κόσμο χωρίς κανένα άκρο με την επίδραση του αερίου σαρίν» γράφει ο φωτογράφος στο Instagram.
Στη φωτογραφία βλέπουμε τον Μουνζίρ να παίζει με τον μικρό του γιό, τον Μουστάφα. Στηρίζει το σώμα στην πατερίτσα, για να σταθεί όρθιος και να σηκώσει ψηλά το πιτσιρίκι. Μπαμπάς και γιος γελάνε. Ο Μουνζίρ έκανε μια βολτα σε ένα παζάρι του Idlib στη Συρία, όταν έπεσε η βόμβα που του κόστισε το δεξί του πόδι.
Ο πιτσιρίκος δυστυχώς γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια. Πάσχει από μια σπάνια ασθένεια (tetra-amelia) που προκλήθηκε από τα φάρμακα που έλαβε η μητέρα του η Ζεηνέπ. Στην Ζεηνεπ χορηγήθηκαν φάρμακα για να συνέλθει αφού εκτέθηκε σε νευρικό αέριο, σε μια επίθεση στη Συρία. Αυτό προκάλεσε το πρόβλημα στον μικρο Μουστάφα.
Η φωτογραφία είναι του Mehmet Aslan, και είναι η φωτογραφία που κέρδισε το φετινό βραβείο του διεθνούς διαγωνισμού φωτογραφίας στη Σιένα (Siena International Photo Awards 2021).
Ακούμε συχνά για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αυτό το ‘γιατί έφυγαν από την χώρα τους;’. Στην περίπτωση της Συρίας, οι πλούσιοι έφυγαν νωρίς σε αραβικές χώρες του κόλπου. Όσοι Σύριοι μπόρεσαν, προσπάθησαν να ξεφύγουν από την βαρβαρότητα του πολέμου στη χώρα τους. Από τους αυτούς οι περισσότεροι ζουν ακόμα σε απάνθρωπες συνθήκες, σε στρατόπεδα προσφύγων στην Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία.
Αλλά στη μεγάλη τους πλειοψηφία έμειναν στη χώρα τους. Και έζησαν την κτηνωδία του πολέμου και τη βαρβαρότητα ενός καταδυναστευτικού καθεστώτος και των εξίσου άθλιων αντιπάλων του.
