Ο Μάρκος Κορελόπουλος, έφορος στον υγρό στίβου του Ηλυσιακού καταθέτει τις σκέψεις του για τον κορωνοϊό!
ΑΔΕΙΟΣΥΝΗ… Κάποιες φορές η Ζωή ή ο Θεός μας βάζει σε δοκιμασίες, να δούμε αν αντέχουμε στην ανηφόρα, να δούμε αν αξίζουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, ή απλά είμαστε δίποδα ζώα.
Χρέος μας η ανηφόρα έλεγε ο μεγάλος Κρητικός, ανηφόρα για να κάνουμε τη ζωή μας να αξίζει, ανηφόρα για να ανεβούμε πιο ψηλά, εκεί στα νεφελώματα της θεότητας, για να Τον βοηθήσουμε, να μην αισθάνεται μόνος, να νιώσει και αυτός άξιος ως δημιουργός, να χαρεί για το δίποδο δημιούργημά του. Η δοκιμασία αυτή, άλλες φορές την ονομάζει πόλεμος, άλλες απώλεια, φόβος. Κάποιες φορές είναι τόσο απαιτητικές και συνεχόμενες αυτές οι δοκιμασίες που απλά εμείς την ονομάζουμε ζωή, σκληρή ζωή.
Αυτή τη φορά ήρθε στη Γη νέος άγγελος δεινών, ξενόφερτος, covid -19, στολισμένος με κορώνα, ίδιος ο Άγγελος Κορωνιός –μεγάλη η χάρη του-και βάζει δύσκολα στη ζωή μας. Μας αναγκάζει να περιορίσουμε τη ζωή μας, να ζήσουμε έγκλειστοι και οικειοθελώς απομονωμένοι, για να σώσουμε τη ζωή μας, την ζωή των ανθρώπων μας, τη ζωή όσων είναι ευάλωτοι. Να ζούμε σπίτι, για να ζήσουμε, χωρις να κάνουμε τίποτα άλλο, παρά τα αναγκαία. Τι είναι η ζωή όμως, χωρίς τα μη αναγκαία;
Τι ζωή είναι αυτή που απλά αναγκάζεσαι να επιβιώσεις, χωρίς να έχεις την πολυτέλεια, για τα πιο απέριττα; Ρομποτική, μηχανοποιημένη ζωή, ενός εξαλγεβρισμένου ανθρωπίσκου. Και τα τελευταία χρόνια ακόμα και εμείς όσοι ζήσαμε και την περίοδο της ΠΑΣΟΚικής ευημερίας, αναγκαζόμαστε –μαζί με τους νεότερους-να ζήσουμε απλά για να επιβιώσουμε, να τραβάμε κουπί στη γαλέρα μας, απλά για να μην βουλιάξουμε, χωρίς να πηγαίνουμε κάπου, ταξίδι χωρίς Ιθάκη για μας.
Κρίση, ανεργία, Capital controls, grexit, φτωχοποίηση, έγκλειστοι στη γυάλα της ζωής των αναγκαίων. Μένουμε σπίτι λοιπόν, για το καλό μας, αυτά περίπου λέγανε και οι γονείς στην υπόθεση Κωσταλέξη. Κακοσάλεσι λοιπόν, αλλά δυστυχώς ο Μηλιώκας τώρα δεν έχει την επιλογή, που είχε στο άσμα του, να πάει στην Αθήνα για μπίζνες μεγάλες. Οι πόλεις ερήμωσαν, οι δουλείες σταμάτησαν, επιβλήθηκε ουσιαστική απαγόρευση κυκλοφορίας. Αδειοσύνη….
Ο Δικός μας πόλεμος γίνεται όχι για τα παραπάνω, αλλά γιατί ο ιός αυτός διαδίδει, μια επικίνδυνη μολυσματική ασθένεια: την ανθρωποφοβία. Ο τύπος που χθές –χθες, όχι προχθές-γκρίνιαζε γιατί έκλεισε το γυμνάστηριό του, δεν μπορεί να πάει στην πισίνα του, αυτός ο ίδιος σήμερα –όχι αργότερα- μεταμορφώθηκε σε ανθρωπόφοβικό κτήνος. Δεν τον κακίζω…
Είπαμε στην αρχή ότι οι δοκιμασίες κάποιες φορές, παίρνουν την μορφή πολέμου, άλλες αυτή της απώλειας και του φόβου. Στην περίπτωση μας ο πόλεμος μας γίνεται γιατί ο φόβος της απώλειας της δική μας ή των δικών μας, μας κάνει ανθρωποφοβικούς απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Εμείς και οι Άλλοι… Ο Άλλος αυτή τη φορά όμως δεν είναι ο κακός Τούρκος, ο σκληρός Γερμανός, ο αναρχικός της πλατείας, ο μπάτσος, ο εφοριακός, ο πολιτικος, ο φανατικός μουσουλμάνος, οι εξωγήινοι, αλλά είναι ο διπλανός μας, ο γνωστός, αυτός που γυμναζόμασταν μαζί, κολυμπούσαμε δίπλα δίπλα, πίναμε σφηνάκια από την ίδια κανάτα.
Ο ιός με τη κορώνα έριξε το λοιμογόνο υλικό του στην καρδιά της κοινωνίας, αποσάθρωσε τον κοινωνικό ιστό, μας στέρει την ανθρώπινη επαφή. Ο ίδιος ανθρωποφοβικός άνθρωπος που απομακρύνεται από τους διπλανούς του και τους επικρίνει αν κάνουν κάτι που ίσως δεν συνάδει με τους κανόνες υγιεινής και ασφάλειας, που τόσο άξαφνα και ευλαβικά ασπάστηκε και θέλει όλοι να τους τηρούν απαρέγκλιτα, ο ίδιος αυτός στοιβάζεται στα σουπερ μάρκετ και προσπερνά -εξ επαφής- τον μπροστινό του για να πιάσει πρώτος –Ω τη ηδονή- το πολυπόθητο αγαθό: τα αντισηπτικά μαντηλάκια, το dettol ή ακόμα και το κωλόχαρτο! Λες και θα εκλείψει και αυτό!!!
Χέστηδες μας έκανε ο Άγγελος Κορωνιός. Σαν να ξαναβλέπω remake ταινία από την εποχή Τσέρνομπιλ: παίρνει φόρα ο φοβάνθρωπας μας και ντανιάζει κούτες το κωλόχαρτο, δεκάδες τα αντισηπτικά και τις μάσκες, για να έχει καβάτζα για μήνες, χρόνια. Λες και θα πάει το καλοκαίρι για μακροβούτια όχι με μάσκα θαλάσσης, αλλά με χειρουργικές!! Τόσο παρτάκιας ο φοβάνθρωπάκος μας.
Σε τέτοιες στιγμές, όπου το αγελαίο κυριαρχεί, για μένα είναι το κριτήριο, να εξετάσουμε ποιο το μέταλλο του ανθρώπου μέσα μας. Ποιες οι αντιστάσεις μας, όταν πρέπει να πατάξουμε το φοβικό σύνδρομο και να σκεφτούμε λογικά ή και να μην σκεφτούμε, αλλά απλά να πράξουμε κινούμενοι από απλά ανθρώπινα συναισθήματα. Δεν είναι ο φόβος η δικαιολογία για ό,τι κάνουμε. Το ακούς φοβανθρωπάκο;; Δεν έχεις το δικαίωμα στην Ελλάδα των 580 κρουσμάτων σήμερα και των 15 νεκρών –όλοι με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό –να υπερβάλεις εναντίον του Άλλου, να κλέβεις το φάρμακο του γεράκου που πάσχει από αρθριτική ψωρίαση, για να έχεις εσύ καβάτζα, αν αρρωστήσεις! Εσύ που μέχρι προχθές το έπαιζες άνετος. Αλτρουιστή μου εσύ που έλεγες αγόγγυστα για αυτό-θυσία και τώρα υπάρχει μόνο το ‘αυτό’’… το θυσία μεταφράστηκε στον αξιακό σου κώδικα σε θυσία του Άλλου. Το αυτοθυσία το ξέχασες μπροστά στην αυτόεπιβίωση, στην αυτοσυντήρηση. Αυτό, αυτό…
Και ποιος σου είπε, μεγαλειότατε, ότι εσύ είσαι κάτι πιο ικανό ή ανώτερο από τον Άλλο;; Μην αγχώνεσαι, μεγαλειότατε, αλλά η Νεκροπολεοδομία, θα βρεί – αν χρειαστεί- χώρο και για μένα και για σένα. Και ακόμα και αν φύγεις –το ακούς ανθρωπάκο;- θα έχεις θεμελιώσει ένα άλλοθι για τις επόμενες εξουσίες, ορατές και αόρατες, να περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες, όταν αυτές τον κρίνουν, αφού εσύ έδειξες ότι η υπευθυνότητά σου σταματά μπροστά στην μύτη σου!
Και επειδή έλεγα πριν ότι ο Κορωνιός μας αναγκάζει να απεκδυθούμε από το ένδυμα της κοινωνικότητάς μας, να δούμε ποιος μπορεί να επιβιώσει έτσι και ποιος μπορεί να ζήσει έτσι. Να κάτι καλό που μπορεί να γεννηθεί από αυτόν πόλεμο με τον αόρατο εχθρό: να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες, μας, να δούμε τον αόρατο μας εαυτό. Να αναγνωρίσουμε τη δυαδική και αντικρουόμενη φύση μας και να παραδεχθούμε ποια φύση μας, θέλουμε να κυριαρχήσει, να μας καθορίζει, να μας αντιπροσωπεύει.
Μενουμεσπιτικάκηδες ναι, Κωσταλέξηδες όχι